Bugün 26 Mayıs, usta müezzin Rahim Müezzinzade Erdebili’nin vefatının 20. yıldönümü. Onun sesi, yalnızca bir ezan değil, aynı zamanda bir milletin ruhunu okşayan, sanat ve maneviyatın eşsiz bir bileşimidir.
1955 yılında, Rahim Müezzinzade Erdebili, babasından devraldığı bu kutsal görevi icra etmek üzere Tahran’daki 15. Hordad Meydanı’nda yer alan Stüdyo 6’da, İran tarihinin en unutulmaz ezanını kaydetti. Bu ezan, zamanla sadece bir namaz çağrısı olmanın ötesine geçerek, yüreklerde yer edinen bir sanat eserine dönüştü.
Erdebil’de dindar ve sanatkar bir ailede dünyaya gelen Rahim Müezzinzade, çocuk yaşta meddahlık ve ezan okuma gelenekleriyle tanıştı. Babası, merhum Şeyh Abdülkerim Müezzinzade de dönemin saygın müezzinlerinden biriydi. Onun sesi, 1940’lı yıllarda Tahran’daki İmam Camii’nden radyolarda canlı olarak yayınlanırdı. Abdülkerim Efendi’nin ardından bu kutsal mirası en büyük oğlu Rahim devraldı ve daha büyük bir sadakatle bu görevi sürdürdü.
usta bir musikişinas
Rahim Müezzinzade, yıllarca İmam Camii’nde ezan okudu; sesi her gün radyolardan yankılandı. Onun ezanı, kendine has üslubu, İran müziğinin makamlarına olan hâkimiyeti, içtenliği ve kelimeleri doğru telaffuz edişi sayesinde halkın gönlünde taht kurdu. Bu ezan, zaman içinde İran’ın kültürel hafızasında silinmez bir iz bıraktı.
Ustanın sesi, yalnızca güçlü ve etkileyici değil, aynı zamanda duygularla yüklüdür. Onun ezanındaki hüzün ve umut karışımı tını, dinleyeni hem dünya yalnızlığının derinliklerine götürür, hem de ilahi vuslatın müjdesini verir. Bu sanatkarane duygu armonisi, Rahim Müezzinzade’nin ezanını bir çağrıdan öteye taşıyarak kalplerde ölümsüz kılmıştır.
Rahim Müezzinzade yalnızca bir müezzin değil, aynı zamanda mizikten anlayan usta bir musikişinas idi. İran müziğinin makamlarına olan derin bilgisiyle, ezanın her bölümünde doğru makamı seçerek manevî duyguları en etkili şekilde yansıtmayı başarmıştı. Onun ezanı, gönüllerde yankılanan bir dua, bir sanat eseri ve aynı zamanda bir teselli sesidir.
yorumunuz